“ယံုၾကည္ခ်က္ရဲ့ပန္းတိုင္ ငါ့လက္နဲ႔ဆုပ္ကိုင္မယ္”
ဆိုၾကပါေတာ့...ငါဟာ လူသားေတြရဲ့
ရသင့္ရထိုက္ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့
အခြင့္အေရးမ်ားကို ဟစ္ေၾကြးေတာင္းဆို
ဆႏၵျပျခင္းေတြ ျပဳလုပ္ရင္းအေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာပါပဲ
အုတ္နံရံနဲ႔ သံတိုင္ေတြၾကား
ေနခဲ့ဘူးတယ္ ေရာက္ခဲ့ဘူးတယ္။
ဆန္နီၾကမ္းနဲ႔ ေပါ့ပ်က္ပ်က္
အသားမဲ့ဟင္းကို အေဖၚမြန္ျဖစ္မိတ္ေဆြျပဳရင္း
အနာဂတ္ကို အသက္ဆက္ခဲ့တယ္။
နံပါတ္တုတ္ကိုင္ စစ္ယူနီေဖာင္းဝတ္ေတြ
အျမဲလိုလိုပါပဲ
ငါေနတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေရွ႕
ဟိန္းေဟာက္ ျခိမ္းေျခာက္စကား
ရိ သဲ့သဲ့ ဆိုၾကေနေလရဲ့။
ငါရဲ့ ဦးေခါင္းထက္
စစ္ခြါသံ ျပင္းျပင္းအက်မွာ
ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ
သံတိုင္နဲ႔ အုတ္နံရံကို ထိုးေဖာက္သြားတယ္။
အမွန္တရားရဲ့ စေတးခံေနာင္ေတာ္ေတြ အေနာက္
ထပ္ခ်ပ္မကြာ ေခ်ရာမွန္ကိုေကာက္ရင္း
ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုအတြင္း
ခရီးေတာ့ အေတာ့ကိုေပါက္ခဲ့တယ္။
ေဟာဟဲ....ေဟာဟဲ
ေမာတယ္လို႔ မဆိုခ်င္ပါဘူး
တေန႔...တခ်ိန္
ယံုၾကည္ခ်က္ရဲ့ ပန္းတိုင္
ငါ့ လက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္မယ္။ ။
အေမ့သား(ဒိန္းမတ္)
