ရွက္တတ္ရင္ ေသသင့္တာၾကာၿပီ

ေမွ်ာ္ကာသာ က်န္ရစ္ခဲ့ေပါ့ … ျပင္ဦးလြင္က ေမ
စိန္အိုးစည္ / ၂၈ ေမ ၂၀၁၀


င႐ုတ္ဆံုေထာင္းေနရင္း ေလပုပ္ထုတ္ကုန္းသို႔ ျမန္ျမန္ထြက္ခြင့္ရရန္ ေရႊဂ်ဳိး အႀကံထုတ္လ်က္ရွိသည္။ ေပၚလာသည့္ အႀကံအတိုင္း အိမ္သူသက္ထား ဇနီးမယား ေရအိမ္မွ ထြက္အလာတြင္ “အား လား လား” ဟု အသံက်ယ္ႀကီးျပဳကာ င႐ုတ္က်ည္ေပြ႔ကို လက္ထဲမွ ေရႊဂ်ဳိး လႊတ္ခ်လိုက္သည္။ ထိုအခါ အိမ္သူသက္ထား ဇနီးမယားဆီမွ ငွက္ဆိုးသံ (အဲ …) အၾကင္နာပိုသည္မ်ားရယ္ကြယ္ ဆိုသကဲ့သို႔ေသာ အသံကေလး ထြက္ေပၚလာသည္။
“ဘာျဖစ္တာလဲ ကိုေရႊဂ်ဳိး၊ လက္ကို င႐ုတ္က်ည္ေပြ႔နဲ႔ ထုမိၿပီမဟုတ္လား၊ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ထဲ စိတ္မွမပါတာ ထုမိမွာေပါ့၊ လက္က င႐ုတ္ဆံုေထာင္းေနေပမယ့္ ေျခေထာက္က ေလပုပ္ထုတ္ကုန္း ေရာက္ေနတာကိုး၊ ဖယ္ ဖယ္ ေတာ့္ကို ခိုင္းလိုက္ရင္ အရာရာနဲ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းခ်ည္းပဲ”

ေရႊဂ်ဳိးလည္း မူယာမာယာမိုး ရြာသြန္းၿဖိဳးသည့္အေနျဖင့္ လက္ကိုတခါခါလုပ္ကာ နံရံကိုမီွၿပီး အိပ္စက္ေနသည့္ သံစုံျမည္ ေအာ္ခက္စၾတာ စက္ဘီးေလးဆီ ရြရြကေလး လွမ္းခဲ့ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ စက္ဘီးကို ဖြဖြကေလး မလိုက္သည္တြင္ အိမ္သူသက္ထား၏ “ေရာ့ ဒီမွာ” ဟူသည့္ အသံကို ၾကားလုိက္ရသျဖင့္ ေရြ႕ေတာ့မည့္ ေရႊဂ်ဳိး၏ ေျခလွမ္းမ်ား တုံ႔ဆိုင္းသြားေလသည္။ ေနာက္လွည့္အၾကည့္တြင္ ဆယ္ဘတ္ေစ့တေစ့ လွမ္းပစ္ေပးသည္ကို ေတြ႔သျဖင့္ အလ်င္အျမန္ ဖမ္းဆုပ္လိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဤမွ်ႏွင့္ မၿပီးေသးဘဲ အိမ္သူသက္ထား ဇနီးမယား၏ ျမည္တြန္ေတာက္တီးသံ ဆက္လက္ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။

“ေတာ္က ပိုက္ဆံယူမသြားဘဲ သူမ်ားတိုက္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ သြားကပ္ေသာက္မလို႔လား။ ရွင္ မရွက္ေပမယ့္ က်ဳပ္ ရွက္တယ္ရွင့္။ လက္ဖက္ရည္တခြက္နဲ႔ ေတာ္မို႔လို႔ သူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ခံခ်င္ေနတယ္ ဟြန္း”

“မဟုတ္ရပါဘူး မိန္းမရာ။ ကိုယ္အျပင္ထြက္ရင္ မင္း မၾကည့္ရက္ဘူးဆိုတာ ႀကိဳသိေနလို႔ စက္ဘီးကို အရင္မ,ေနတာပါ။ ဘယ့္ႏွယ့္ သူမ်ားတိုက္တာ ကပ္ေသာက္ရမလဲကြာ။ မင္း ႀကိဳက္လို႔ ယူထားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ဥပဓိ႐ုပ္ကို ၾကည့္စမ္းပါဦး မိန္းမရဲ႕၊ ကပ္ေသာက္မယ့္ ႐ုပ္လားဆိုတာ ဟဲ ဟဲ ကိုယ္သြားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္ ျပန္လာမွ ဟဲ ဟဲ” ဟု မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးကာ စက္ဘီးစုတ္ကေလးေပၚ ရြရြေလး ခြရင္း ဖြဖြကေလး နင္းထြက္ခဲ့ေတာ့သည္ (အမွန္ကား ေရႊဂ်ဳိး၏ သံုးထည္ တရာတန္ အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲတြင္ အိမ္သူသက္ထား မသိေအာင္ ဘတ္ထားသည့္ ၂၀ ဘတ္တန္ေလးတရြက္ ကပ္ညိႇေနသည့္အတြက္ ဇနီးမယား မရိပ္စားမိခင္ အလ်င္အျမန္ ထြက္ခြာရန္ စက္ဘီးကို မ,ေနျခင္းျဖစ္သည္)။

ေလပုပ္ထုတ္ကုန္းေရွ႕အေရာက္တြင္ တေယာက္တည္း ေအာ္ဟစ္ကာ ခုႏွစ္ရက္သားသမီးကို အသံျဖင့္ ႏွိပ္စက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေလအိုး၏ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာကို ေတြ႔ရေလသည္။

“ဒီစကားေလးအတိုင္း ေျပာခ်င္ေပ … အမတ္မင္းတို႔ေရ အဓိပၸာယ္ရွိၾက”
“ေရြးေကာက္ပြဲႀကိဳကာလမွာ … ကတိေပးခဲ့တာ ျပန္သတိရၾက”
“ဒီမိုကေရစီရသည့္တိုင္ … မယိမ္းမယိုင္ ႀကိဳးစားမယ္တဲ့”
“ျပည္သူလူထု လြတ္ေျမာက္ေအာင္ … အားျပည့္စြမ္းေဆာင္ လုပ္သြားမယ္တဲ့”
“ေဟ့ စိန္လား … ေဟ့ ျမလား … ေဟး လာ ေမာင္ တို႔ ၀ါး လား လား လား လား လား လား လား”

အဆက္မျပတ္ ေအာ္ဟစ္ၿပီးေနာက္ ေလအိုးတေယာက္ ပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္အုပ္ရင္း ရယ္ေနေလသည္။ ေရႊဂ်ဳိးက အေဖ်ာ္ေကာင္တာဘက္ လွည့္ၾကည့္ရင္း အေဖ်ာ္ဆရာေလး ပိုက္ေထြးကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။

ေရႊဂ်ဳိး ။ ။ ေဟ့ ပိုက္ေထြး မင္းအစ္ကို ကိုေလအိုး မနက္ေစာေစာစီးစီး ၀က္႐ူးျပန္ေနတာလားကြ၊ အျမႇဳပ္မထြက္႐ံု တမယ္ပဲကြာ၊ ဘယ္လိုျဖစ္တာတဲ့တုန္းကြ။ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္ေနရင္းမွ ပိုက္ေထြးက ျပန္ေအာ္ေျပာသည္။

ပိုက္ေထြး ။ ။ အရင္ေသာက္ေနတဲ့ေဆး ကုန္သြားလို႔ေနမွာေပါ့။ ေသာက္ေနက်ေဆး မေသာက္ရလို႔နဲ႔တူပါတယ္ အစ္ကိုေရႊဂ်ဳိးရာ ဟား ဟား ဟား။

ပိုက္ေထြး၏ ရယ္သံအတိတ္တြင္ ေလအိုးဘက္လွည့္ကာ ေရႊဂ်ဳိး ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ေတာ့သည္။

ေရႊဂ်ဳိး ။ ။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ မနက္ေစာေစာစီးစီး ခုႏွစ္ရက္သားသမီး နားမခ်မ္းသာေအာင္ ႏွိပ္စက္ေနရတာလဲ ကိုေလအိုးရဲ႕၊ လင္းစမ္းပါဦး။

ေလအိုး ။ ။ ဟား ဟား ဟား ဟား (စကားမစမီ ပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္အုပ္ၿပီး ေလအိုး ရယ္ေနျပန္)၊ ခင္ဗ်ား မသိဘူးလား ကိုေရႊဂ်ဳိး၊ ဒီေန႔ ႏွစ္ (၂၀) ျပည့္ ေရြးေကာက္ပြဲႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ေလဗ်ာ။ အဲဒါ က်ဳပ္တို႔မိတ္ေဆြႀကီး ကိုျမတ္ထက္ရဲ႕ “စိတ္ကူးမျပင္ ထိပ္ဖူး၀င္လိမ့္” သံခ်ပ္ကို သတိရၿပီး အမွတ္တရ သံခ်ပ္တိုင္ေနတာဗ်။

ေရႊဂ်ဳိး ။ ။ ေအာ္ ဒီလိုလား။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္ပဲ ကုန္းေအာ္ေအာ္ အမတ္မင္းေတြက နားပင္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာဗ်။ ထိပ္ဖူးပဲ ၀င္၀င္၊ တေတာင့္လံုးပဲ ၀င္၀င္ သူတို႔က စိတ္ကူးျပင္မယ့္ပံုေတာ့ မေပၚဘူးဗ်။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႕အမတ္ေတြဆို တတိယႏိုင္ငံမွာ စူခ်ီေတြ ကုန္း႐ုန္းလိပ္ေနရတယ္ေလဗ်ာ၊ တခ်ဳိ႕အမတ္ေတြက်ေတာ့လည္း ဒုကၡသည္စခန္းထဲ ေရာက္ေနၾကတာဗ်။ အဲ … တခ်ဳိ႕အမတ္ေတြက်ေတာ့ စေမာေတြ႔ၿပီး မေနာေခြ႔ေနလို႔ ခင္ဗ်ားေအာ္တာကို ၾကားႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးဗ်။ အားရွိစရာေပါ့ဗ်ာ ဟား ဟား ဟား။ သူတို႔ေတြ အေတာင့္လိုက္ (အဲ …) ထိပ္ဖူးအ၀င္ခံခဲ့လို႔လည္း အခုလို ေရြးေကာက္ပြဲ ႏွစ္ (၂၀) ျပည့္ ႏွစ္ပတ္လည္အခမ္းအနားေတြပဲ က်င္းပေနရတာေပါ့။ မဟုတ္ရင္လား က်ဳပ္တို႔ျမန္မာျပည္ ဂႏၵီခန္းမအစည္းအေ၀းၿပီးကတည္းက ေအာင္ပြဲခံတာ ၾကာလွေပါ့။

ေလအိုး ။ ။ ေအးဗ်ာ … ဒီလိုမွန္းသိရင္ ၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက ေလအိုးတို႔အိမ္က ဂုတ္က်ားကို ၀င္ၿပိဳင္ခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ ဂုတ္က်ားကမွ နအဖကို ေဟာင္ေဖာ္၊ ကိုက္ဆြဲေဖာ္ရဦးမယ္။ အခုေတာ့ “ကတိေတြ ေပးထားတာလည္း … လြန္ေနၿပီေကာ ေမာင့္အခ်စ္ရာ …. မိန္းမေခ်ာကို မညာပါဘူး … ေမာင့္ေမတၱာ ပိုပါတယ္” ဆိုတဲ့ အမတ္ေတြ ဘယ္ေရာက္ေနၾကလဲမသိ၊ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲဆြယ္တုန္းကေတာ့ “ဒီမိုကေရစီရသည့္တိုင္ … မယိမ္းမယိုင္ ႀကိဳးစားမယ္တဲ့” “ျပည္သူလူထု လြတ္ေျမာက္ေအာင္ … အားျပည့္စြမ္းေဆာင္ လုပ္သြားမယ္တဲ့” ဟား ဟား ဟား ဟား (ေျပာရင္း ပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္အုပ္ၿပီး ေလအိုး ရယ္ေလျပန္)။

ေရႊဂ်ဳိး ။ ။ ကိုေလအိုးကလည္းဗ်ာ အေရးထဲ ၀က္ဆိုးသံနဲ႔ သီခ်င္းဆိုျပေနေသးတယ္။ အမတ္မင္းေတြကို စိတ္ညစ္ရတဲ့အထဲ စကားကို ေကာင္းေကာင္းေျပာစမ္းပါဗ်။

ထိုစဥ္ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ ေရေႏြးအိုး လာခ်သည့္ အေဖ်ာ္ဆရာေလး ပိုက္ေထြး၏ မုိဘိုင္းလ္ဖုန္းမွ ေတးသံသာတပုဒ္ လႊင့္ထုတ္လို႔ေနျပန္သည္။

“ေမွ်ာ္ကာသာ က်န္ရစ္ခဲ့ေပါ့ … ျပင္ဦးလြင္က ေမ … အခါခါပင္ လက္ကေလးျပကာ …”

ပိုက္ေထြး၏ သီခ်င္းသံကို နားစြင့္႐ံုရွိေသး ေလအိုး၏ ပါးစပ္ေသနတ္က ၾကားျဖတ္၀င္လာသည္။

ေလအိုး ။ ။ ဖုန္းေပါင္ထားတာ ျပန္ေရြးၿပီးၿပီေပါ့ေလ ဟုတ္လား ပိုက္ေထြး။ ဒါေပမယ့္ကြာ … အသံနဲ႔ ႏွိပ္စက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းတို႔၊ အယ္လ္ဆိုင္းဇီတို႔နဲ႔ ႏွိပ္စက္တာပဲ ေလအိုးတို႔က ခံခ်င္တာကြ။ အခုေတာ့ ျပင္ဦးလြင္က ဘယ္ေဂၚရခါးမကို တမ္းတေနျပန္တာလဲ ပိုက္ေထြးရာ မင့္သီခ်င္းကလည္း …

ပိုက္ေထြး ။ ။ အစ္ကိုေလအိုးတို႔က အႏုပညာနဲ႔ မိုင္ေပါင္းကုေဋေလာက္ေ၀းေနေတာ့ ရွင္းျပလည္း ဘယ္နားလည္မွာလဲေနာ္ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား အစ္ကိုေရႊဂ်ဳိး။

ေလအိုးကို သာသာႏွင့္နာနာ ႏွက္ၿပီးေနာက္ ပိုက္ေထြး အေဖ်ာ္ေကာင္တာဆီ ၿပံဳးၿပံဳးေလး ျပန္လစ္သြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရႊဂ်ဳိးက စကားစ ျပန္ဆက္လိုက္သည္။

ေရႊဂ်ဳိး ။ ။ ကဲပါ ကိုေလအိုးရာ၊ အားအားရွိ ပိုက္ေထြးကိုပဲ ျပႆနာရွာမေနစမ္းပါနဲ႔။ စကားအေကာင္း ဆက္ၾကရေအာင္ပါ။ ဒီလိုဗ်ာ အမတ္မင္းေတြက ခုနက ခင္ဗ်ားတိုင္တဲ့ သံခ်ပ္ထဲကလို ကတိေတြေပးတုန္းက ေပးၿပီး အခုက်မွ ဘာျဖစ္လို႔ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရတာလဲဗ်။ ျပည္သူကေပးတဲ့ မန္းဒိတ္နဲ႔ အစိုးရဖြဲ႔ရမွာ သူတို႔တာ၀န္မဟုတ္လားဗ်။

ေလအိုး ။ ။ ေအာ္ဗ်ာ အဲဒီတုန္းက သူတို႔လည္း ေဒၚစုအရွိန္အ၀ါနဲ႔ အာဏာကို လြယ္လြယ္ရမယ္ထင္ၿပီး လွ်ာအ႐ိုးမရွိ ကတိေတြ ေလွ်ာက္ေပးခဲ့တာေနမွာေပါ့။ ကလိန္ကက်စ္ နအဖနဲ႔ တကယ့္နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔လည္း ရင္ဆိုင္ရေရာ အရည္အခ်င္းေတြ ေပၚေတာ့တာေနမယ္ဗ်။ အာဏာရွင္ဆိုတာကေတာ့ ဖိႏွိပ္မွာ၊ ရက္စက္မွာ သဘာ၀ပဲေလဗ်ာ။ သူ႔အလုပ္ပဲဗ်။ အဲဒီၾကားထဲကပဲ အစိုးရဖြဲ႔ႏိုင္ေအာင္ ႀကံေဆာင္ရမွာ အမတ္မင္းေတြ တာ၀န္ေပါ့ဗ်။ အခုေတာ့ သူတို႔က ေရွ႕ကေန မားမားမတ္မတ္ ဦးမေဆာင္ရဲေတာ့ ျပည္သူေတြ ေက်ာေကာ့ေအာင္ ခံၾကရတာေပါ့ဗ်ာ။

ေရႊဂ်ဳိး ။ ။ ေအးဗ်ာ … က်ဳပ္တို႔က ကိုယ့္ျပည္သူေတြ ျမန္ျမန္လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္လို႔သာ အစိုးရဖြဲ႔ၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔ တိုက္တြန္းေနရတာ။ အစိုးရဖြဲ႔ေလမလားဆိုၿပီး လည္ပင္းရွည္ေအာင္ ေမွ်ာ္ေနရတာ။ ေတာ္ၾကာ အမတ္မင္းေတြက က်ဳပ္တို႔ တြန္းေလ လန္႔ေလျဖစ္ၿပီး နယ္စပ္ကို ထြက္လာ၊ ၿပီးရင္ IOM ကားေပၚတက္ၿပီး တတိယႏိုင္ငံကို ဒုိးကုန္ၾကလို႔ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ရတာပဲ အဖတ္တင္ေနပါဦးမယ္ဗ်ာ။ အရင္အမတ္ေတြတုန္းကလည္း အခါခါ လက္ျပခဲ့ရလို႔ လက္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေညာင္းေနၿပီဗ် ဟား ဟား ဟား။

ေလအိုး ။ ။ အင္း အဲသလိုသာဆို က်ဳပ္တို႔လည္း ခုနက ပိုက္ေထြးဖြင့္တဲ့ သီခ်င္းလို “ေမွ်ာ္ကာသာ က်န္ရစ္ခဲ့ေပါ့ ျပင္ဦးလြင္က ေမ … အခါခါပင္ လက္ကေလးျပကာ” ဆုိတဲ့ကိန္းဆိုက္ၿပီေပါ့။ စိတ္ညစ္ပါတယ္ဗ်ာ။ သူတို႔ကို ေမွ်ာ္ေနလည္း အပိုပဲျဖစ္ေတာ့မယ္နဲ႔တူပါရဲ႕။ ကဲ … အိမ္ကေန ေလအိုးကို အေမွ်ာ္ဆိုက္ေနမယ့္ ခ်စ္ဇနီးပူပူေႏြးေႏြးဆီပဲ ေျပးေတာ့မယ္ဗ်ာ။ အက်ဳိးရွိမယ့္ဟာ လုပ္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္ ဟဲ ဟဲ။

ေျပာေျပာဆိုဆို ေလအိုးတေယာက္ “ေမွ်ာ္ကာသာ က်န္ရစ္ခဲ့ေပါ့ … ျပင္ဦးလြင္က ေမ … အခါခါပင္ လက္ကေလးျပကာ …” ဟု ဆိုညည္းရင္ စက္ဘီးေပၚတက္ကာ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး လက္ျပထြက္ခြာသြားသကဲ့သို႔ ေရႊဂ်ဳိးလည္း အမတ္မင္းေတြအေၾကာင္း ေတြးရင္း က်ေနသည့္ ဆယ့္တက်ပ္ (အဲ …) စိတ္ဓာတ္ကို ျပန္ဆြဲတင္ၿပီးသကာလ တင္းေနသည့္ ဆီးအိမ္ကို ျပန္ပိန္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ရန္အလို႔ငွာ ဆိုင္ေနာက္ေဖးသို႔ ငိုင္ေလွ်ာက္ကေလး ေလွ်ာက္ခဲ့ေလသည္တကား။ ။
Copy from http://www.khitpyaing.org/